1.35
Tum ille: Non possum equidem dicere me ulla in
cogitatione acrius aut diligentius solere versari quam
-- --
in ista ipsa, quae mihi, Laeli, a te proponitur. Etenim cum in suo quemque opere artificem, qui quidem
excellat, nihil aliud cogitare, meditari, curare videam,
nisi quo sit in illo genere melior, ego, cum
mihi sit unum opus hoc a parentibus maioribusque
meis relictum, procuratio atque administratio rei publicae, non me inertiorem esse confitear quam opificem quemquam, si minus in maxima arte, quam illi
in minimis, operae consumpserim?
1.36 Sed neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis
summi ex Graecia sapientissimique homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre
illis audeo. Quam ob rem peto a vobis, ut me sic
audiatis, neque ut omnino expertem Graecarum rerum
neque ut eas nostris in hoc praesertim genere anteponentem, sed ut unum e togatis patris diligentia
non inliberaliter institutum studioque discendi a pueritia incensum, usu tamen et domesticis praeceptis
multo magis eruditum quam litteris.
ch. 23
1.37
Hic Philus: Non hercule, inquit, Scipio, dubito, quin tibi ingenio praestiterit nemo, usu quidem
in re publica rerum maximarum facile omnis viceris;
quibus autem studiis semper fueris, tenemus. Quam
ob rem, si, ut dicis, animum quoque contulisti in istam
rationem et quasi artem, habeo maximam gratiam
Laelio; spero enim multo uberiora fore, quae a te
dicentur, quam illa, quae a Graecis hominibus scripta
sunt, omnia. Tum ille: Permagnam tu quidem
expectationem, quod onus est ei, qui magnis de rebus
dicturus est, gravissimum, inponis orationi meae. Et
Philus: Quamvis sit magna, tamen eam vinces, ut soles; neque enim est periculum, ne te de re publica
disserentem deficiat oratio.
ch. 24
